30 mrt Verloren tijd

Waarom ga je op een stilte retraite? Ik ben net terug van vijf hele mooie stille dagen in het Hof van Kairos en kreeg deze vraag op het voetbalveld van een teamgenootje. Ik zei iets over zorgdragen voor mijn open hart, terwijl de ballen langs me heen vlogen. Ja, dacht ik later, waarom doe ik dit eigenlijk al zoveel jaar eens in de zoveel tijd?

Ik merk dat het opzoeken van stilte plekken me helpt in het ruimte geven aan iets waar ik normaal gesproken snel overheen kijk. Door me even terug te trekken uit mijn dagelijks leven en de stilte en het alleen zijn actief op te zoeken, neem ik afstand en ontstaat er ruimte. Er komt ruimte voor iets wat juist doordat ik daar niet mee bezig ben de kans krijgt om van achtergrond naar voorgrond te komen. Het gaat voor mij over intiem zijn met mezelf. Om in het alleen zijn, de eenheid terug te vinden waar ik vaak aan voorbij loop. Dus in het alleen zijn ervaar ik spontaan en heel direct het ‘al een’ zijn. Intimiteit met mezelf blijkt intimiteit met het Al. Dat is het wonderlijke. Kort gezegd gaat het me dus om de verbinding, die er altijd al is, met alles en iedereen.

In een retraite zeg je eigenlijk tegen al je activiteiten en je normale doen en laten: ‘jullie zijn even niet aan de orde, ik zet jullie even op pauze’. Je doet iets met jezelf, wat je normaal niet doet. Je brengt jezelf in een stille, eenvoudige situatie, waarbij het uitgangspunt is dat alles al direct helemaal goed is. Hierdoor ontspan je vanzelf. Je normale alertheid, het beoordelen en inkaderen van elke situatie, komt tot rust. Je verandert er niets aan. Je verandert niets aan wat dan ook. Je bent er gewoon niet mee bezig. Je bent zonder doel en hebt geen ambitie. Je hoeft ook niets te bereiken. En precies dat is zo ontspannen en zo anders dan je gewend bent.

Door te ontspannen kom je aan op de plek waar je altijd al bent, je ervaart de rijkdom van Zijn. Je doet dus iets om niets te doen, dat is de paradox. Je bent er al én er is iets te doen. Je gaat op Retraite, bent in de stilte en stelt je open. Dat is wat je kunt doen. Je gaat zitten, niet om iets te bereiken maar zodat het jou kan bereiken. Dat wat je toevalt, deze ervaring van eenheid en verbinding, geeft een glimlach en voelt vreugdevol. Het doet je anders in het leven staan. Je neemt in eerste instantie afstand maar voelt uiteindelijk juist meer betrokkenheid. Er zit niets meer tussen. Van alles gescheiden blijkt met alles verbonden. En tijd verliezen is zeeën van Zijn!